Facet co chwila podnosił się i siadał, podnosił się i siadał, otaczający go potok pacjentów i personelu zdawał się go nie zauważać, a jeśli nawet ktoś go zauważył udawał, że go nie widzi, a i to niezbyt starannie. Dawano mu wyraźnie zrozumieć, że wcale go nie chcą zauważać ani z nim gadać. Byli czymś w rodzaju niewyraźnego wiru kręcącego się po zmiennej orbicie z prędkością światła, a on był w jego środku jak przygarbiony petent z bilecikiem numer 9 czekający w kolejce, która już dawno minęła
i nie wiedzący co ma dokładnie zrobić.
Co robić?
Co robić?
Co robić?
Co robić?...